هههستتتتتم
امروز بیتشر از هرچیز امیدوار شدم که گویا به قول یکی از این افراد (یادم نیست کدومشون)بشر داره یاد میگیره با فرهنگ ارتباط برقرار کنه ونه باجنگ.
خوشحالم وبیش از هرچیز هزاران هزار آفرین به دانشمندان هسته ای ،دانشمندان صنعت دفاع ،غیور مردان ارتش وسپاه که اگر نبودند هرگز مذاکره ای هم نبود.
والبته خسته نباشند تمام آنان که دنیا دنیا تدبیر به کار بستند.
من هم مثل خیلی های دیگه ساعت همیشه دستمه ودلهره دیر شدن ها همیشه باهامه،پنج سال پیش که از ساعت گم کردن خسته شده بودم ،مشکل رو ریشه یابی کردم!!!ودیدم ساعتم کنار ظرفشویی ودستشویی جامیمونه بخصوص خونه دوستان وخلاصه سیصد هزارتومن که اون موقع بیشتر از نصف حقوقم بود خرج کردم ویک ساعت تیسوت با ظاهری معمولی گرفتم که جدی جدی ضد آبه ولازم نیست همش درش بیارم وهنوز دارمش.
امااین روزها از این ساعت آویزها که قفلشون باز میشه زیاد دیدم (اسم دقیقشون رو نمیدونم) وحالا دارم فکر می کنم استفاده از اینجور ساعت یعنی ارزش دادن به نفس کاری که میکنی ، یعنی هول وولا نداشتن وندویدن ، یعنی وقتی از چشم دوختن به مسیر امدن یار به قدر کفایت لذت بردی سرفرصت جعبه رو بگشایی نگاهی بیندازی وباز به مسیر یار خیره شوی ، یعنی وقتی یک کار رو قشنگ تموم کردی(هرچی میخواد باشه حتی جاانداختن یک خورش) سر فرصت جعبه بگشایی وبه ساعت نگاه کنی ،دلم اینجور زندگی رو میخواد .
ویدئویی دیدم که همه باید تلاش کنند ، چون منحصر به فردند وبه موفقیت برسند والبته گفته بود که اکثر آدمها خانواده تشکیل می دهند درآمدی دارند ومیمیرند انما فقط بعضی ها موفق میشوند.
ولی من مخالفم که باید بدوم تا به موفقیت برسم ،اکثر ادمها خانواده تشکیل میدهند اما چند درصد خانواده ها شاد ند ،محیط خوب وآرمش بخشی برای همه دارند، بنظر من خانوده هایی که امنیت وآرامش وشادی رو به تمام اعضاشون میدهند بسیار موفقند.
اکثر آدمها درآمد دارند ،اما چند درصد درآمدشون رو صرف بهتر کردن دنیا میکنند ، به بچه های بی سرپرست یا بد سرپرست کمک می کنند ،منابع زمین را اسراف نمی کنند و... به نظر من کسی که به تعادل خوبی در نحوه خرج درآمدش میرسه موفقه.
ومهمتر از همه کسی که بدون حسرت میمیره ،واقعا در زندگی کردن موفق بوده.
امروز روز قشنگی بود، پراز اب وصخره ودرخت.با گروهی که عضوشم والبته معمولا قله میزنن ومن نمیرم!!!امروز که گلگشت بود رفتم، یک دره زیبا در کرمان.به نام سکنج،ترکیبی از رودخونه ،گیاه ،کوه وخلاصه عااالی.هرچند دوتا از دوستای صمیمیم نبودن وفضا اونقدر که دلم میخواست واسه من صمیمانه نبود اما بهرحال طبیعت عاااالی بود.
سکنج نام یک روستاست در نزدیکی این دره وتوی برگشت ، در روستا چنارهایی بسیار تنومند دیدیم ، که البته حرمت خاصی هم داشتن ،مسیر خیابونها بخاطر این چنارها می پیچید وهیچ خونه ای خیلی نزدیک به چنارها ساخته نشده بود ،راستش توی ذهنم تصور کردم این چنارها برای من هم حرمتی در حد یک اانسان دارن واگر مثلا راننده یک ماشین باشم وگیرکنم که به چنار بزنم یا به یک آدم ترجیح میدم ماشین دود شه بره هوا چون واقعا نمیتونم تصمیم بگیرم والبته شاید بزنم به اون آدمه!!!!
چقدر دوباره خوانی والس خداحافظی به دل میشینه، برتلف ،مرد میانسال و کاملا امروزی ومقدس ومتمول داستان زیباترین حرفها رو تحویل میده ،حرفهایی که توی فضای حاکم اصلا جنبه شعار ندارن ودر عین حال حتی به قول کلیما یک شخصیت محوری داستان ، ارزش این رودارن که بندهایی از یک انجیل جدید باشن.
"من تورا درک می کنم، سعی نخواهم کرد عقیده ات را عوض کنم.من پیرتر از آنم که بخواهم دنیا را اصلاح کنم.فقط نظرم را گفتم .همین.من ،اگر تو مخالف عقیده ام هم باشی ،دوستت می مانم ،وحتی اگر قبولت هم نداشته باشم کمکت می کنم."(از صحبتهای برتلف در متن کتاب)
والبته در ادامه داستان برتلف به این حرفها پایدار می ماند، شخصیتی که از لحظه لحظه زندگی لذت می برد وهمیشه برای به آرامش رسیدن دیگران هم درتلاش هست.
والس خداحافظی نوشته میلان کوندرای عزیز رو خیلی دوست دارم ، امانتش داده بودم ودستم برنگشت اما دیروز یک نسخه دیگش رو خریدم ،امشب میخوام دوباره بخونمش وحال کنم ویادم بمونه نباید زندگی رو از دست داد.
لحظه ای که پرستار تصمیم میگیره زندگی کنه میمیره، هیچکس نمیدونه کی زندگیش تموم میشه پس باید هر لحظه رو زندگی کرد.
قوانین جدید رژیم :
این رژیم یک پروژه با ارزش است ، پروژه ای که طول خواهد کشید
همون رژیمی که از قبل متنش رو دارم اجرا میکنم اما جای برنج نون میخورم ، جای شیرینی هم میوه وخشکبار ، سرخ شدنی هم حذف.
برنج نه
شیرینی نه شکر سفید نه
سرخ شدنی نه
فست فود نه
ورزش هرروز
وزنم بالا رفته ،تا وزن ایده آل باید 15 کیلو کم کنم ، تری گلیسریدم هم باید بیاد پایین ، پس برنامه منظم رژیم و ورزش.آزمایش خون ودکتر ماه آینده همین حدود ،یعنی نیمه امرداد.بامید پیروزی.
خداجونم با نام ویاد تو که جان بهم دادی ، جان واژه ای است عمیق به عمق خود جان ،تفاوت جاندار وبی جان ،امید که همه مون جان خویشتن را پاس بداریم .